Vrijheid

  Gezeten op een bankje verkeer dat raast voorbij een kruispunt, het stadspark hoe anders is dat, die 4 de mei de vlag halfstok gehesen ik reik mijn moeders hand totdat muziek gaat spelen en het bij me landt miljoenen joden uitgemoord mijn oma bleef in leven het scheelde dus maar weinig of het was mij niet gegeven Gezeten op een bankje verkeer dat raast voorbij zo voel ik me verbonden verbonden maar toch vrij © J. Buijnink 26.apr.22 terug naar menu

  als een eenzame vogel ben ik te bang om te vliegen bang voor de wind die mijn zijn verwaait bang voor de hoogte omdat ik kan vallen toch is er steeds die drang om vrij te zijn me te verheffen tot in de wolken waar ik het alles kan overzien misschien is het angst dat ik me niet voeg bij de zwerm die in verbondenheid haar vrijheid kiest © Juul Baars 2022 terug naar menu

                                                                           ogen gevat in ’t duister der duisternis   weerspiegelen de geschiedenis van weleer   ook de blik achter gedateerde glazen   keert terug naar de ziel van in tijd gevangen strijd   druppels wellen over de oog huid   een zucht vertelt het hele verhaal   emotie omarmt weer die ‘gevangenis’ vol verstild leven   de ogen achter afgebakend glas doven langzaam uit   verleden wisselt met het heden   verlies verwijst zich zelf weer   naar de in tijd gevangen nevelen   © JRH  4 mei  terug naar menu

  Waar woorden verstommen en de stilte regeert waar niet wordt gesproken over wat werd verteerd waar de kamer gevuld met een olifant wegkijkend de boodschap nooit meer landt   En blikken die elkaar over tafel weer vinden dát wat nooit meer mocht zijn, zich lijkt te herwinnen En daar, juist daar, ontstaat het gesprek over ruimte voor een ander en je eigen plek over wonden die angstig worden opengereten weer wetend wat we nooit wilde vergeten maar wat te moeilijk was om geluid aan te geven begint juist nu opnieuw te leven Gekleefd aan ons beeldscherm beleven we alles mee in de keuken, aan tafel en voor de TV En toch,  wat werd weggestopt onder een dikke laag vernis Is in alles wat ik het meeste mis De vraag die voorafgaat aan het verhaal want oorlog spreekt een eigen taal Oma hoe was dat in de verduisteringsuren marcherende laarzen, verdwijnende buren geen licht en vaak geen gevuld bord eten Oma wat wilde jij vergeten? en oma hoe moeilijk was het om moed te tonen tegen bezett

Er hoeft maar een mens te zijn Eén, met een starre ideologie die de wapens laat kletteren  Er hoeft maar één mens te zijn die naar zijn pijpen laat dansen waarna het donkert om ons heen Er hoeft maar één mens te zijn die niet tegen zijn verlies kan waardoor we onze adem in houden Er hoeft maar één mens te zijn die de machine kan ontregelen zich van binnenuit te weer stelt   Er hoeft maar één mens te zijn die zich wil opwerpen als held hogere waarden weet te verbinden   Er hoeft maar één mens te zijn die het raderwerk doet kantelen hoop op vrijheid weer laat keren    © Marc Broekmans, 2022   terug naar menu

                                     Ik loop over het plaveisel                             van de oude stad bij elke voetstap en elke tred in echo weerkaatst tegen monumentale muren laat ik verleden achter mij.   Er is verleden dat is beschreven maar onbeschrijflijk blijft waar letters en woorden voor eeuwig onmachtig zijn om gevoel te doen weerklinken.   Van mensen die verdwenen opgelost in verstikkende wolken individuen in massa vernietigd de enkeling die ontkwam gebroken en bestempeld getekend en geketend.   Ik zet mijn schoenen  met nadruk op  struikelstenen op  Stolpersteine raak het fundament  van genadeloze historie.   Die ons weergaloos achtervolgt bij voortduring nagalmt ook na hen na mij  na u.   ©Thom Ummels                 Augustus 2012        terug naar menu